آب بندسازی یک روش بهبود خواص سطح یا سازه برای جلوگیری از نشت آب تحت فشار ناشی از آب می باشد. بتن با کیفیت بالا، استفاده از افزودنی های مناسب و نیز کم کردن فشار هیدرواستاتیک توسط زهکشی مشکلات نشت آب را رفع می نمایند ولی کافی نیست. آب بندسازی غشایی، قابل اعتمادترین نوع موانع به منظور جلوگیری از ورود آب مایع به درون یک سازه می باشد. سیستم های آب بند سازی، می توانند در وجه مثبت یا منفی (نشت مثبت یا نشت منفی) اجرا گردند. اساس آب بند سازی، چه در وجه مثبت چه در وجه منفی، بر پوشش دادن کل سطوح با استفاده از یک پوشش یکپارچه که دیوارها، کف، و سایر سطوح در تماس را پوشش می دهد، می باشد. هدف از این کار جلوگیری کامل از نشت آب به داخل یک فضای مورد استفاده یا نشت آب از سازه های نگهداری آب می باشد. در این مقاله به شرح این سیستم ها بر اساس انجمن بتن آمریکا ACI 515.1 پرداخته می شود. 

روسازی بتنی برای اتوبان ها، فرودگاه ها، خیابان، جاده ها، پارکینگ های بزرگ، کارخانجات و مراکز صنعتی و دیگر نوع زیرساخت ها استفاده می شود. زمانی که روسازی بتنی بدرستی طراحی شده و از مواد با دوام در آن استفاده شود، می تواند در دهه های متوالی بدون نیاز به تعمیر و نگهداری، خدمات رسانی نماید. بطور کلی روسازی بتن در مقایسه با روسازی آسفالت، گرانتر است ولی طول عمر و عمر مفید آن بیشتر بوده و هزینه تعمیر و نگهداری آن کمتر می باشد.

روسازی بتنی اولین مرتبه در ایالت اوهایو در سال 1981 میلادی توسط George Bartholomew طراحی و ساخته شد. او در خصوص تکنولوژی تولید سیمان در آلمان و تگزاس آموخته بود و منابع ضعیفی از مواد اولیه مورد نیاز و سنگ آهک و خاک رس در مرکز اهایو پیدا کرده بود. از آنجایی که این اولین مرتبه ساخت روسازی بتنی بود شهرداری از ایشان ضمانت 5000 دلاری مبنی بر حداقل طول عمر 5 ساله روسازی بتنی دریافت کرد در حالیکه بیش از 100 سال دوام پیدا نمود.

با توجه به توسعه روز به روز صنعت حمل و نقل کشور و نیاز به توسعه مستمر و پایدار، روسازی بتنی در الویت فرآیند راه سازی قرار می گیرد. بطور کلی روسازی بتنی به دو دسته انعطاف پذیر و صلب تقسیم می شود که روسازی بتنی در زمره روسازی صلب قرار میگیرد. 

ترمیم و بازسازی سازه های بتنی آسیب دیده به عنوان یکی از مهمترین فعالیت های ساختمانی در سطح جهان مطرح شده است. با توجه به اینکه هزینه ای پرداخت شده طی سال های اخیر جهت ترمیم سازه های آسیب دیده، بیش از هزینه های ساخت سازه های جدید است، توجه بسیاری از مهندسان و محققان سازه ای در زمینه تحقیق و توسعه تکنیک های سریع تعمیر و نگهداری را به خود جلب کرده است تا عملکرد اجزای سازه در برابر نیروهای وارد بر آن کاهش و بهبود یابد. 

آب به دو صورت مایع  و بخار می تواند از طریق لوله های مویینه وارد بتن متخلخل شود. این نفوذ می تواند در اثر فشار صورت پذیرد. همچنین حرکت آب از میان جسم ممکن است اثرات اسمزی نیز داشته باشد. منظور از جذب، روندی است که طی آن بتن آب را به درون منافذ و لول هاهی مویینه می کشاند. نفوذ پذیری بتن در مقابل آب یا بخار خاصیتی است که اجازه ی عبور سیال یا بخار را از میان بتن می دهد. عوامل موثر بر نفوذپذیری بتن عبارتند از مصالح، نسبت های اختلاط، جایگیری و عمل آوری، درزهای اجرایی و نفوذ پذیری هوا و گاز که در این مقاله به بررسی تک به تک این موارد می پردازیم.

يكي از مهمترين خصوصيات مكانيكي بتن مقاومت فشاري است كه اين مقاومت به عوامل مختلفي از جمله كيفيت مصالح مصرفي، طرح اختلاط و عمل آوري بتن بستگي دارد. نفوذ پذيري و تخلخل بالا به دليل ايجاد راه ورود مواد خورنده و زائد به داخل بتن از عوامل كاهش دهنده دوام بتن مي باشد. بتني كه داراي تخلخل و نفوذپذيري بالايي مي باشد مقاومت فشاري آن نيز كاهش مي يابد.

مقاومت فشاري نمونه بتن سخت شده به دو صورت مخرب و غيرمخرب قابل اندازه گيري است. يكي از انواع آزمايشات مخرب، گرفتن مغزه (كرگيري) از بتن سخت شده و اصلاح سطوح نمونه و کپینگ آن می باشد. برای تعیین مقاومت فشاری بتن مغزه با استفاده از دستگاه جک بتن شكن و در نظر گرفتن قطر و ارتفاع نمونه و وجود ميلگرد در آن، لازم است مقاومت فشاري بتن توسط ضرايبي اصلاح گردد. اين روش يكي از مطمئن ترين روش هاي تعيين مقاومت فشاري بتن است كه در آيين نامه آبا هم به آن اشاره شده است. روش دوم تعيين مقاومت فشاري بتن، استفاده از آزمايشات غيرمخرب به صورت مستقيم يا غيرمستقيم است.

از جمله آزمايشات غيرمخرب مي توان به آزمايش اولتراسونيك بتن و چكش اشميت اشاره كرد. در اين مقاله به شرح و بررسي آزمايشات مخرب و غيرمخرب بتن، الزامات آيين نامه اي و محدوديت هاي اين آزمايشات اشاره مي شود.

بتن به هر ماده یا ترکیبی که از یک جزء چسبنده با خاصیت سیمانی شدن تشکیل شده باشد گفته می شود به طور کلی محصولی است که از اختلاط آب با سیمان و سنگدانه هاي مختلف و افزودنی­ های بتن حاصل می شود و داراي ویژگی ­هایی خاص می باشند. بتن به دلیل دارا بودن ویژگی ­هاي ممتاز همچون فراوانی و در دسترس بودن مواد اولیه، شکل پذیري آسان، مقاومت فشاري قابل قبول، پایایی بالا در برابر عوامل جوي ، از پر مصرف­ ترین مصالح ساختمانی وصنعتی به شمار می­رود. امروزه، مشخص شده است که صرف توجه به مقاومت به عنوان یک معیار براي طرح و ارزیابی بتن براي محیط­ هاي مختلف و کاربردهاي گوناگون، نمی تواند جواب­گوي مشکلاتی باشد که در دراز مدت در سازه هاي بتنی ایجاد می­گردد. لذا چند سالی است که مسأله دوام بتن در محیط هاي مختلف نیز مورد توجه قرار گرفته و کارشناسان مرتبط را به سمت طرح وتولید بتن هایی با ویژگی خاص و با دوام، سوق داده است.

امروزه با پیشرفت سریع و همه جانبه علم و صنعت، انسان بیش از گذشته نیاز به شناخت دقیق مواد و مصالح اطراف خود و درنتیجه استفاده صحیح، درست و بهینه از آن را احساس می‌کند و حتی الامکان می‌کوشد تا با تغییراتی در بعضی از پارامترهای مواد، کارآیی و اثرگذاری آن را بالا ببرد در این بین، بتن به دلیل خواص ویژه ای از جمله کار پذیری، حمل و نقل راحت،انعطاف پذیری قابل قبول، ارزان و در دسترس بودن و قابلیت دامنه تغییرات گسترده متناسب با نیاز و به عنوان پر مصرفترین مصالح در دنیا به حساب می‌آید.

انتخاب مناسب اجزاء، ساخت صحیح و کنترل کیفیت از عوامل موثر در کاربرد بتن بوده که بدیهی است اگر انتخاب مصالح، اختلاط ، حمل، اجرا و نگهداری بتن بطور صحیح انجام نشود و بتن برای شرایط محیطی مشخص طراحی نشده باشدهرگز ویژگی‌های اصلی آن بدست نخواهد آمد.

در گذشته روم باستان از شير و خون به جهت بالابردن کیفیت مشخصات مصالح ساختماني خود استفاده مي كردند. استفاده از اين مواد عمدتا برای بهبود كارايي و افزایش مقاومت مصالح بوده و علاوه بر آن خون به دلیل داشتن هموگولوبين مي توانست توليد حباب‌هاي هوا کند كه دوام مصالح ساختماني را بالا ببرد. چيني‌ها از خمير برنج، روغن تانگ و ملاس براي بهبود خواص مصالح استفاده مي كردند.در ايران نيز از تخم مرغ، خاكستر كوره حمام، پشم حيوانات و مواد مشابه براي ساخت ساروج و بهبود ويژگي­هاي مصالح در ساخت و ساز استفاده می‌شده که معماران قديمي با استفاده از اين مواد شاهكارهايي در دوره‌هاي مختلف تاريخي بنا كرده‌اند.

 روان كننده‌ها، زودگير كننده‌ها، كندگيركننده‌ها و حباب سازها به عنوان افزودني‌هاي شيميايي متداول در نخستين سال‌هاي دهه سوم قرن بيستم اختراع شدند انتشار گزارش‌هاي علمي و مقالات پژوهشي در مورد افزودني‌هاي شيميايي در سال‌هاي دهه 40 ميلادي آغاز شد كه از ميان آن‌ها مي توان به نخستين گزارش تفضيلي كميته فني شماره 212 موسسه ACI در سال 1944 و اولين سمپوزيم ASTM با عنوان اثر افزودني‌هاي كاهنده آب و كنترل گيرش بتن در سال 1959 اشاره نمود.

کمبود فضاهای شهری و تلاش برای افزایش عمر ساختمان باعث شده است، دستیابی به فناوری‌های جدید و استفاده از مواد افزودنی شیمیایی و ترکیبی در مصالح ساختمانی به امری متداول تبدیل شود. بتن یکی از مصالح پرکاربرد ساختمانی است که تحت تاثیر شرایط محیطی مانند دما می‌باشد و استفاده از بتن در شرایط دمایی زیر صفر درجه باعث بوجود آمدن مشکلات مختلفی در ساختمان سازی می‌شود.

چهار فصل بودن کشور ایران و نیاز به بتن ریزی در تمام فصول به­ویژه در هوای سرد باعث استفاده از ضدیخ بتن و ملات در بتن ریزی‌ها شده است به همین سبب آگاهی از دانش کاربردی اثر ضد یخ‌ها بر بتن یک ضرورت علمی‌ در ساختمان سازی در شرایط آب و هوایی سرد می‌باشد. در این مقاله به بررسی اجمالی مبانی ضدیخ‌های بتنی  و ویژگی­های مهم آن بر اساس استانداردها می‌پردازیم .

با افزایش استفاده از بتن ویژگی‌هایی همچون دوام، کیفیت، تراکم و بهینه سازی آن از اهمیت ویژه ای برخوردار می‌شوند. بتن خود متراکم (SCC) بتنی بسیار سیال و روان و مخلوطی همگن است که بسیاری از مشکلات بتن معمولی نظیر جداشدگی، آب انداختن، جذب آب، نفوذناپذیری و غیره را مرتفع نموده و علاوه بر آن بدون نیاز به هیچ لرزاننده ای (ویبره) داخلی یا ویبره بدنه قالب، تحت اثر وزن خود متراکم می‌شود. این ویژگی کمک شایانی به اجرای اعضا با فشردگی زیاد آرماتور خواهد نمود.

استفاده از بتن خودمتراکم اجازه می‌دهد در محل‌هایی که امکان تراکم کافی به دلیل آرماتور زیاد وجود ندارد یا دسترسی به محل بتن ریزی مشکل است بتن ریزی بدون نیاز به تراکم انجام پذیرد و مقدار هوای تصادفی در بتن به حداقل برسد.

بکارگیری بتن خود متراکم می‌تواند یک راه حل مناسب برای کاهش دخالت نیروی انسانی باشد و همانا کاهش نیاز به کارگر ماهر در ساختمان‌ها و سازه‌های بتن آرمه گاهی برای کاهش خطاهای انسانی و دستیابی به پایداری و قوام مناسب و افزایش کیفیت و سرعت کار سازه ای خواهد شد.